Iedereen is wel eens boos, kinderen ook dus! Als volwassenen hebben we geleerd om te gaan met onze boosheid en leven het meestal uit het zich niet in groot vertoon en begrenzen we ons gedrag. Kinderen zijn daar nog niet zo in geoefend en hun woede kan zich bijvoorbeeld uiten in in gillen, schoppen, met deuren gooien en een grote mond hebben.
Boosheid kan chronisch worden en dan wordt het een lastig patroon met veel ongewenste effecten later in het leven van een kind. Je kind kan er zelfs ziek van worden.
In mijn ervaring heeft boosheid altijd een onderliggende oorzaak. Het kan een masker zijn over verdriet of angst, het kan een uiting zijn van onverwerkte of onderdrukte emoties, of simpelweg een reactie op een overdaad aan prikkels, waar het kind niet goed mee weet om te gaan. Schreeuwen is dan een overlevingskreet aan de omgeving, die dan gehoord en begrepen moet worden om het kind te kunnen helpen.
Vaak genoeg weet een kind ook zelf niet goed waarom het zo boos wordt, dus als ouder en begeleider zal je dan met en voor het kind moeten uitvinden wat er precies aan de hand is. Er is onmacht en dat wordt dan geuit in drift en woede. Dat soort woede is een roep om hulp. Het kind kan er niets aan doen, maar zijn of haar wereld is niet meer vertrouwd en veilig. Het is aan ons volwassenen om hierin te helpen.
De woede van Myrthe
Myrthe (9 jaar oud) is zo’n kind. Haar ouders zijn gescheiden en ook voor Myrthe betekent dat een grote verandering. Ze snapt er helemaal niets van. Waarom gaan haar ouders scheiden? Ze kunnen toch gewoon in 1 huis blijven wonen?
Myrthe moet nu van de ene ouder naar de andere en dat vindt ze reuze irritant. Iedere keer moet ze haar spullen pakken. Ze is steeds van alles kwijt en ze voelt zich nergens meer thuis. Nee, voor Myrthe is het allemaal veel te ingewikkeld.
Myrthe is nu elke dag boos, gooit met haar spullen en als iemand er met haar over wil praten geeft ze een brutaal antwoord en loopt weg. Dat is natuurlijk niet wat de ouders willen en op een gegeven moment besloten ze mij om hulp te vragen.
Gescheiden ouders
De ouders van Myrthe hadden natuurlijk een heel andere toekomst voor ogen toen ze hun relatie begonnen. Hun start was net als die van velen van ons:
Je houdt van elkaar. Je gaat trouwen, koopt een leuk huis, een konijntje, een paar katten, of een hond, en maakt er een gezellige boel van. Op een dag krijg je kinderen en het gezin is compleet. Alles lijkt op rolletjes te lopen.
Het zou mooi zijn als het verhaal zo eindigt., maar de ouders van Myrthe ontdekten na verloop van aantal jaren dat dit niet meer is waarvoor ze hadden gekozen. Ze waren uit elkaar gegroeid en elk hun eigen weg gegaan. Ze liepen niet meer samen op eenzelfde pad.
Eerst probeerden ze therapie, maar dat leverde niet op waarop ze hadden gehoopt en dan komt het moment waarop ze de knoop doorhakten en de scheiding aanvroegen. Verdriet alom, maar het besluit is genomen. Ze gaan scheiden.
Ook binnen de nieuwe situatie willen de ouders van Myrthe het beste voor haar, daarom kiezen ze voor een co-ouderschap. Myrthe komt de ene week bij mama wonen en de andere week woont ze bij papa. Ze wordt een pendelkind en haar boosheid zegt dat het haar niet bevalt. Ze heeft moeite met de grote verandering.
Woede uit verdriet
Myrthe komt al boos binnen op haar eerste coachgesprek. Ze komt alleen en wilde geen van beide ouders erbij hebben. Eigenlijk wil ze ook helemaal niet met mij praten.
Wil ze misschien wel een spel doen met mij, vraag ik aan haar? Dat wil Myrthe wel en ik speel met haar het emotiespel. Tijdens het spel kletsen wat en krijg ik wat informatie over wat er in haar omgaat. Het spel gaat behandelt in spelvorm welke emotie ze heeft bij welke situatie. Hoe voelt ze zich op school en hoe voelt ze zich bij papa, mama en tijdens het turnen?
Myrthe blijkt eigenlijk één brok verdriet en die weet ze niet goed te uiten. Het blijkt dat ook haar boosheid daar vandaan komt. Ik mag haar helpen om haar eigen emoties beter te begrijpen en leren uiten.
Ik vertel haar dat ze best verdrietig mag zijn en niet al haar tranen in hoeft te slikken. Ik leer haar de functie van boosheid en hoe ze haar emotie onder woorden kan brengen en vooral geef ik haar toestemming om haar emotie te hebben. Het mag er gewoon zijn.
Myrthe vertelt dat ze niet weet hoe ze om moet gaan met de scheiding van haar ouders en dat ze zich “nergens meer thuis” voelt en “door de helft” geknipt.
Inzicht door een familieopstelling
Om Myrthe te helpen haar situatie beter te begrijpen kiezen we voor een familieopstelling op tafel. We gebruiken daarin poppetjes voor haar vader, moeder en Myrthe. Myrthe geeft aan wat ze graag wil veranderen en dat ze erg onrustig wordt van de huidige regeling, waarin ze een week bij papa en een week bij mama woont. Ze wil graag een andere regeling.
Gelukkig staan de ouders van Myrthe open voor haar voorstellen en willen haar tegemoetkomen. Niet in alles, maar Myrthe voelt zich nu gehoord, Ze heeft nu ook zelf haar inbreng in wat er gebeurt en dat maakt haar veel rustiger in haar hoofd en lijf.
Ze begrijpt nu ook waarom er bepaalde beslissingen zijn genomen en dat deze zijn genomen omdat haar ouders het beste voor haar willen. Haar ouders kunnen niet meer bij elkaar wonen, maar ze zijn nog wel samen betrokken bij Myrthe en haar ouders.
Reactie van de ouders van Myrthe
Het was fijn om Myrthe, voor coachgesprekken bij Annelies achter te kunnen laten. Wij zaten beide in een enorme rollercoaster aan emoties en vergaten dat Myrthe zelf ook graag inspraak wilde.
Bij Annelies kon ze wel haar verhaal kwijt en kregen wij inzichten over de situatie vanuit Myrthes oogpunt samen met tips om het anders aan te pakken. Wij hebben met z’n drieën een manier gevonden om met de nieuwe situatie om te gaan.
We doen, op verzoek va Myrthe, nog wel eens dingen met zijn drieën, zoals samen eten of samen een boswandeling maken en dat maakt vooral Myrthe heel blij en gelukkig.
Doordat wij dat zien en haar boze driftbuien zijn verdwenen kunnen we ook dit soort uitjes plannen.
Fijn dat we met behulp van Annelies een nieuwe route hebben gevonden.